Kto z Was nie ma czasem serdecznie dość, gdy dziecku włącza się jęczenie? Napisałam „czasem” ? Ja mam dość już jak tylko usłyszę choćby pierwszy dźwięk w tym tonie. Tonie powszechnie znienawidzonym przez rodziców. 

Kiedy moje dziecko włącza tryb marudzenia?

Z rana, kiedy szykujemy się do przedszkola to wielokrotnie bywa tak, że wystarczy mała iskra, a już w domu mamy pogorzelisko. I po planie wyjścia wcześniej z domu, nie zostaje sucha nitka. Wielokrotnie powtarzane prośby o założenie majtek, rajstop, legginsów, koszulki z krótkim rękawem, koszulki z długim rękawem… Niestety nie robią na moje trzylatce najmniejszego wrażenia. A jak już zrobią to niestety nie takiego, jakiego bym oczekiwała. Młoda nie bardzo ochoczo podchodzi do kwestii ubierania się zgodnie z panującą na zewnątrz pogodą. U niej jeszcze panuje lato i jak już się ubierze to przed sobą mam uśmiechniętą córeczkę z sukienką na ramiączkach na sobie i balerinkach na nogach. Uśmiech szybko schodzi jej z buzi, gdy dociera do niej informacja, że tak z domu niestety nie wyjdzie.

Takie schody mamy codziennie do przejścia, ale prawdziwy Mont Everest zaczyna się, gdy jest konieczność założenia butów, kurtki i czapki. Na samą myśl mam dreszcze, gdyż poziom narzekania Lili sięga wtedy zenitu. A raczej sięgał, ale o tym za chwilę.

A wieczorem?

Zmęczenie sprawia, że nawet spojrzenie może okazać się punktem zapalnym. W końcu jak tak można spojrzeć na córkę, gdy ona wcale nie chciała, by ktoś na nią patrzył. No jak?

Wiele razy zastanawiałam się, czy to jest w ogóle do opanowania. Czy istnieje jakiś sposób, by zahamować tę lawinę marudzenia, którą musiałam wysłuchiwać dzień w dzień i to w podwójnej dawce. W końcu wpadła w moje ręce książka, która otworzyła mi oczy.

Bo tak naprawdę to…

DROGI RODZICU, SAM SOBIE JESTEŚ  WINNY

I nie chodzi mi o spojrzenie, które mogło być powodem do rozładowania złych emocji nagromadzonych  w ciągu dnia. Ale istotna jest, a nawet najważniejsza…

TWOJA REAKCJA NA MARUDZENIE DZIECKA

Jak się zachowujesz, gdy cała akcja pod kryptonimem „mały maruda” się rozpoczyna?

Czy Twoje dziecko przypadkiem nie słyszy:

Przestań w końcu marudzić!

Albo:

Mam dość! Nie da się tego wytrzymać!

Bardziej kreatywni rodzice powiedzą z kolei:

Proszę wyłączyć tryb marudzenia

Lub:

A co to znaczy? Ja nie mówić po marudnemu. Ty mi to powiedzieć w innym języku

Jednak żadna z tych odpowiedzi nie jest zadowalająca, a raczej ma zgoła odmienny efekt od zamierzonego. Najważniejsze jest bowiem pierwsze 5 sekund- nasza reakcja może wiele zmienić, wesprzeć dziecko, albo wręcz przeciwnie.

Maluch przez swoją nadmierną reakcję pokazuje, że z czymś sobie nie radzi.

A my co robimy?

Mówimy mu na wstępie, że wcale mu nie pomożemy, a jeszcze będziemy mu pokazywać jak bardzo my jesteśmy z niego niezadowoleni.

Tymczasem…

Nasza negatywna reakcja powoduje, że skupiamy całą uwagę na niepożądanym zachowaniu dziecka*

Na zachowaniu, którego chcemy uniknąć. A my jeszcze je potęgujemy. Niezły absurd, prawda?

CO ZAMIAST?

Możemy ukierunkować nasze dziecko na zmianę negatywnego myślenia. Ale to od nas samych wymaga…

Pozytywnego myślenia

Jednak z nami- rodzicami, tak to już jest, iż mamy z tym problem. Jak wykrzesać z siebie resztki optymizmu, gdy niespełna trzylatka wrzeszczy coś nad uchem, a pięciolatka zaczyna wrzeszczeć, że ma już dość wrzasków?

Uwaga- jak wszystko, co jest związane z wychowaniem to nie jest proste, ale pocieszę Was- jest wykonalne.

Zamiast skupić się na problematycznym aspekcie…

PODKREŚLAJ POZYTYWNE ASPEKTY

Jak? Choćby tak.

Zamiast:

Przestań marudzić!

Powiedz:

Lubię, kiedy odzywasz się normalnym tonem. Czy mógłbyś to tak właśnie powtórzyć?

Bądź:

Zapytaj mnie tym poważnym głosem dużego chłopca. Wtedy na pewno dobrze Cię usłyszę*

Dziecko zrozumie, że ma w Tobie sprzymierzeńca. Poczuje, że to, co mówi jest też dla Ciebie istotne i być może się otworzy- odkładając na bok swoją złość.

Temat marudzenia to temat rzeka, a pozytywny aspekt spojrzenia na tę sprawę jest tylko jednym z ważnych czynników, który może budować Twoją relację z dzieckiem. O innych aspektach opowiem w kolejnej części z tej serii.

 

*Grzeczne dziecko, D.J. Siegel, T.P. Bryson

Zgadzasz się z tym co napisałam? A może masz zupełnie odmienne zdanie? Daj mi koniecznie znać! Możesz to zrobić na kilka sposobów:

  • Zostaw po sobie ślad w postaci komentarza lub like’a – tutaj na blogu, bądź na Facebooku
  • Jeśli uważasz, że wpis mógłby się komuś przydać- nie wahaj się posłać go w świat

Którąkolwiek z opcji wybierzesz- wiedz, że jestem Ci wdzięczna. Dla Ciebie to chwila, a dla mnie potwierdzenie, że to, nad czym się napracowałam- zostało docenione (albo chociaż ocenione ;)).

 

Podziel się